Terug

Heuvels van Blauw - Februari 2013

van Dennis Potter
Regie: Luc De Ruelle

Korte inhoud

“Blue Remembered Hills”, dat oorspronkelijk een tv-spelscenario was voor de BBC, is een rechtlijnig drama zonder retoriek en met een eenvoud van vertelling. Een onschuldig, zelfs humoristisch verhaal dat van a naar b gaat en dat uitverteld is voor je er erg in hebt.Maar het is ook een verhaal met een gruwel van anekdotiek. Zonder dat je het weet, zit je als toeschouwer gaandeweg naar iets heel anders te kijken ! In hun genadeloze spelletjes in het bos weerspiegelen deze kinderen de alom aanwezige oorlog. De zwakste schakel in de groep wordt zonder pardon afgemaakt. Onschuld is immers een vergankelijk iets en zoals het met “confituurpotten” in dit stuk gaat, heeft ook zij een prijs. De verloren onschuld van de jeugd wordt met subversieve wreedheid aangesneden.

Dennis Potter laat de zeven kinderen spelen door volwassen acteurs. “Heuvels van Blauw” wordt hierdoor als een uitvergroting van “kinderlijke” gevoelens. Zo ongeveer ieder van ons is ooit één van die kinderen geweest. De gevoelens die worden opgeroepen, slepen in hun kielzog dan ook een veelvoud van herinneringen met zich mee ...

Potter creëert karakters die we allen herkennen:  de manipulator, de vechtersbaas, de meeloper, het slachtoffer, de uitgestotene. Het zijn, ondanks hun kind-zijn, complete individuen die elk hun eigen wereld wanhopig ernstig nemen en die pijnlijk ervaren waar ze zich bevinden in de brutale hiërarchie van deze wereld.

Ieder op zich heeft het gevoel dat “zijn/haar” wereld, “De Wereld" is en dat iedere dag “life time” is. Ze worden nauwelijks door iemand of iets buiten hen bewogen, zelfs niet door het geweld van een oorlog die ze nauwelijks begrijpen.

“Heuvels van Blauw” houdt ons echter gelijktijdig de spiegel voor van onze “volwassen” maatschappij, waar precies alles draait om die agressieve machtstrijd, status, hiërarchie. Een gewelddadige maatschappij, die niets anders kan voortbrengen dan gewelddadige jongvolwassenen.

Willie en zijn kameraden handelen volgens het principe van “het recht van de sterkste”.  Ze spiegelen zich aan de heroïsche helden uit hun stripverhalen en aan de kennis, de mythes en de rolpatronen die hen vanuit de volwassen wereld zijn doorgesijpeld.

Hun gedragingen, hun interacties en hun manipulaties worden gevoed via het vertellen van indrukwekkende verhaaltjes  en het spelen van fantasierijke mini-theaterspelletjes met een mythische status, meestal aanvaard als "de - hun - waarheid". Hiermee bepalen ze hun belangrijkheid, hun geloofwaardigheid en hun rangorde ten opzichte van de anderen. Want de kracht van de groep verlamt en verdooft immers vaak de waarden van het individu. De lijn tussen waarheid en leugen, tussen realiteit en fantasie, is echter heel dun.  Maar voor kinderen zijn lijntjes heel leuk om heen en weer over te springen.

“Heuvels van Blauw” speelt zich af tegen de achtergrond van de tweede wereldoorlog. Het individu dat ondergeschikt wordt aan de groep, de machtsspelletjes en het opkijken naar en het blindelings volgen van de leider, zijn de exacte weerspiegeling van het Nazi-regime, met zijn bombastische, hoogdravende theatraliteit en leiderscultus.

Het drama waarmee “Heuvels van Blauw” eindigt, staat hiermee bijna symbolisch voor de holocaust.

Spelen mee